Over het verlies van een kind
Je kind verliezen aan de dood is één van de meest ingrijpende ervaringen in een mensenleven. Het voelt als een tegennatuurlijk proces om van je eigen kind afscheid te moeten nemen. Je realiseert je dat het gemis van je kind je verdere leven mee zal gaan. Verwachtingen over hoe het in de toekomst zou kunnen zijn komen niet uit, dromen vallen in duigen. Het verlies trekt een breuklijn in je bestaan. Het roept de grote vraag op waarom jouw kind dit moest overkomen en waarom jij met dit lijden wordt geconfronteerd. Kortom tal van kleine en grote (levens)vragen komen op je af zoals in het leven van Antoine
De zoon van Antoine is volwassen als hij overlijdt aan kanker. Antoine vertelt dat het overlijden van zijn zoon voor het grootste gedeelte zijn leven heeft bepaald: “Ik noem het altijd mijn leven voor en mijn leven erna”.
Voor Antoine breekt er een periode aan, zoals hij zelf omschrijft van lange donkere wolken: “Het gegeven dat je kind is overleden, is niet normaal, het is gewoon niet normaal”. Antoine kan het niet bevatten dat zijn zoon is overleden: “Ik merkte ook heel duidelijk dat ik er bijna niet bij kon komen, hij zat nog in mijn lijf en kon zo weer voor mij staan. Ik kon het niet begrijpen, ik kon het niet vatten. Zo iemand van je wegnemen… Ja, ik weet niet of er woorden voor zijn maar voor mij hield het een beetje op”.
Antoine vertelt dat hij na ongeveer een half jaar begon te beseffen dat zijn zoon is overleden. Hij merkt dat de afwezigheid van zijn zoon regelmatig zijn gedachten beïnvloedt of dat het verlies onverwacht opduikt door een gebeurtenis van buitenaf. Antoine omschrijft het als een vreemde periode: “Ik voelde mij wel, ja, bijna vastzitten” Hij ervaart ook bij zichzelf een bepaalde bitterheid als mensen op een bepaalde manier reageren; “Moet dat dan zo?”
Antoine krabbelt zoals hij het omschrijft langzamerhand weer op en probeert bij de dag te leven. En muziek brengt hem veel troost: ”Bach’s Matthäus, die heb ik grijs gedraaid, geweldig. En dat inspireert zo, laat maar komen, het komt vanzelf op je af. Daar hoef je niets voor te doen”. Antoine leest ook allerlei boeken en kijkt documentaires over verlies en rouw. Ook zoekt hij steun bij een groep lotgenoten: “Ik praat er weleens over met mijn andere zoons, maar merk dan toch een groot verschil of je een rouwende ouder of een broer of zus bent.”
Antoine gaat d.m.v. professionele hulp de confrontatie aan met zijn rouw en kan deze daardoor plaatsen in de context van zijn leven: “Je bent niet alleen een huilende persoon, je hebt zelf ook nog een geschiedenis en dat heeft er ook mee te maken”. De rouwbegeleiding brengt voor hem duidelijkheid in de chaos van zijn tegenstrijdige gedachten. Het lucht Antoine op dat de rouw om het verlies van zijn zoon er mag zijn: “Ik kan nog wel huilen, maar de heftigheid en de starheid zijn toch een stukje voorbij”.
Antoine besluit zijn verhaal: “Rouw is iets dat zich bij mij manifesteert in hetzelfde gebied als liefde. Als het mij teveel werd, was het vaak zo: Waar draait het ook alweer om in het leven? Weet ik nog waar het om draait? Ik heb de meeste steun ondervonden van het besef dat de rouw een afspiegeling is van de liefde voor mijn zoon. Dat is altijd waar, dat is altijd waar”.
Herken jij je in het verhaal van Antoine en zoek je professionele hulp na het verlies van een kind of een ander dierbaar persoon, neem vrijblijvend contact op via 06-397 190 93 of info@ouwehandrouwbegeleiding.nl